Brexit is eigenlijk helemaal nog geen feit. Het is tot nu toe alleen maar een dreigement….moeten we daarom de Britten gaan redden? Moeten we hen vertellen dat ze er echt bijhoren in Europa, dat we willen dat ze onze vrienden blijven, en wij vrienden van hen? Ja toch, dat moeten we toch proberen met zijn allen….
Gelukkig hebben de NS en Schiphol een mooi vervoersknooppunt gebouwd bij Amsterdam. Dan kun je op het laatste moment nog kiezen waar je naartoe gaat als je op een dag een vredesmissie wilt organiseren, en twintig mensen hebt opgetrommeld die wel mee willen doen. Je stuurt er een paar naar Afrika, een paar naar Berlijn, Londen en Parijs, maar ook een paar naar Johannesburg en Buenos Aires. Allemaal met elkaar verbonden, allemaal wereldburgers, allemaal steden die op dezelfde manier functioneren en kunnen groeien. Allemaal nemen ze een laptop mee en een smartphone, een geldig paspoort en schone kleren.
En eigenlijk is de beslissing helemaal niet moeilijk. We moeten ons verspreiden over Europa. Om te onderzoeken wat er speelt onder de mensen, hoe iedereen nou echt denkt over die subsidies en over die richtlijnen voor verpakkingen, beltegoeden, melkquota en erkennen van elkaars diploma’s. Moeten we dat echt allemaal op papier laten zetten door duizenden ambtenaren in Brussel, of vertrouwen we elkaar gewoon in Europa?
Omdat we een rijke geschiedenis delen, en veel van elkaar hebben geleerd. Ja, we hebben ook gevochten tegen elkaar, maar dat hebben we telkens weer bijgelegd, toch? Het wordt eens tijd om alles op een rijtje te zetten, om te weten te komen wat het nou precies is dat Europa bij elkaar houdt….is het de heerlijke paella uit Spanje, die in Amsterdam zo goed verkoopt, zijn het die schitterende pareltjes in de Griekse zee, waar iedereen zo graag even wegdroomt met elkaar…..Hebben Maxima en Alexander daarom een villa gekocht in Griekenland, in plaats van er een te bouwen in hun eigen koninkrijk, op een van onze eigen pareltjes in het Caribisch gebied?
Als we Europa gaan onderzoeken, gaan we heel veel begrijpen van de Oude EN de Nieuwe wereld. Omdat beide werelden hier samen komen, met de vluchtelingenproblematiek, met de handelsverdragen en de grote politieke conferenties en seminars. Waar altijd wel een cultureel tintje aan wordt gegeven. Steeds vaker krijgen we Turkse broodjes of Marokkaanse kruiden in onze zakenlunch, steeds vaker kiezen we voor glittertjes en kleurige stoffen, zoals al die Arabische vrouwen als ze gaan trouwen.
In Europa willen we samen stralen, samen sterk zijn. En wij gaan volgende week onderzoeken, hoe we dat gaan bereiken. Door iedereen ten dans te vragen, de straten en pleinen onveilig te maken met onze praatjes en onze bewegingen, onze pasjes en stapjes in de goede richting…..wij gaan Europa zegenen met een mooie danscompetitie, die parallel gaat lopen met de competitie in Breda, volgend jaar.